- Wymawiamy jak polskie w.
- W większości wypadkow wymawiamy jak h
gardłowe. Przed samogłoskami przednimi γ brzmi jak
polskie j, na przykład: γίνομαι -- czytamy
jiˈnome.
- Wymawiamy jak międzyzęmbowe d w hiszpańskim słowie
médico albo angielske th w słowie
these.
- Wymawiamy jak polskie z.
- Wymawia się jak hiszpańskie c w słowie
cero lub angielskie th w słowie
thanks.
- Wymawia się jak polskie k.
- Wymawia się jak polskie l.
- Wymawia się jak polskie m.
- Wymawia się jak polskie n.
- Wymawia się jal ks. Po spółgłosce ν
wymawia się gz.
- Wymawia się jak polskie p.
- Wymawia się jak polskie r.
- Wymawia się jak hiszpańskie s, bardziej "syczące"
niż nasze s. Przed spółgłoskami dźwięcznymi wymawia się
jak z.
- Wymawia się jak polskie t.
- Wymawia się jak polskie f.
- Wymawia się jak polskie ch.
- Wymawia się jak ps. Po spółgłosce ν
wymawia się jak bz.
- Wymawia się jak nosowe ŋg w słowie
potęga, na przykład: αγκάλη. Na
początku słowa wymawia się jak polskie g:
γκρεμίζω.
- Wymawia się jak ŋgz. Na początku słowa nie
występuje.
- Wymawia się jak zm, na przykład:
πλάσμα.
- W środku słowa wymawia się jak nd:
άντρας aˈndras. Na początku słowa jak
d: ντύνω diˈno.
- Wymawia się jak polskie c:
έτσι.
- Wymawia się jak polskie dz:
τζάμι.
Język grecki posiada pięć samogłosek. Z nich cztery
wyznaczają się w piśmie przez osobne znaki alfabetu (przy tym jednemu dźwięku
mogą odpowiadać kilka liter), piąty zaś (u) wyznacza się
dwuznakiem ου.
α wymawia się jak polskie a.
ε wymawia się jak polskie e. Po
spółgłoskach κ i χ ten dźwięk się wymawia
bardziej zamknęto, nieco przypominając polskie ie w
słowie kiedy.
η, ι, υ wymawiają się
jak polskie i.
ο, ω wymawiają się jak polskie
o.
W języku greckim rozróżniamy dyftongi fonetyczne i
dyftongi ortograficzne czyli takie, które stracili swoją
dwubrzmiącą naturę i wymawiają się obecnie jako jedna samogłoska.
Dyftongi ortograficzne:
αι: wymawia się jak ε.
ει, οι, υι: wymawiają się
jak ι.
ου: wymawia się jak u.
Dyftongami fonetycnymi są:
Połączenie dowolnej samogłoski z i niezgłoskowym,
na przykład: αηδόνι,
βόισμα;
Połączenie dowolnej samogłoski z υ:
αυ, ευ, ηυ. Takie połączenia
wymawiają się jak af, ef, if
gdy występują one przed spółgłoską bezdźwięczną. Gdy występują przed
spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się aw,
ew, iw;
Osobliwości wymowy niektórych połączeń
Spółgłoska podwójna wymawia się tak samo, jak pojedyncza (z
wyjątkiem γγ):
άρρωστος a΄rostos;
Jota między μ a następującą samogłoską powoduje
utworzenie w wymowie dźwięku n, ale tylko jeśli jota i
samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: μια
mnia, ale μία
mia.