From 8ef0e5190d8af3f94540a6727f7f0e0b79762677 Mon Sep 17 00:00:00 2001
From: Sergey Poznyakoff <gray@gnu.org.ua>
Date: Sun, 2 Apr 2006 13:00:12 +0000
Subject: Update

git-svn-id: file:///home/puszcza/svnroot/ellinika/trunk@441 941c8c0f-9102-463b-b60b-cd22ce0e6858
---
 xml/pl/profora.xml |  2 +-
 xml/pl/tonos.xml   | 78 ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++--
 2 files changed, 77 insertions(+), 3 deletions(-)

(limited to 'xml')

diff --git a/xml/pl/profora.xml b/xml/pl/profora.xml
index 8738155..c27f8e0 100644
--- a/xml/pl/profora.xml
+++ b/xml/pl/profora.xml
@@ -180,7 +180,7 @@ spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się <ALPH>aw</ALPH>,
 wyjątkiem <XREF REF="gamma-gamma"><SAMP>γγ</SAMP></XREF>):
 <EXAMPLE>άρρωστος</EXAMPLE> <IPA>a΄rostos</IPA>;</PARA> 
 
-<PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> i następującą samogłoską powoduje
+<PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> a następującą samogłoską powoduje
 utworzenie w wymowie dźwięku <IPA>n</IPA>, ale tylko jeśli jota i
 samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: <EXAMPLE>μια</EXAMPLE>
 <IPA>m<SUPERSCRIPT>n</SUPERSCRIPT>ia</IPA>, ale <EXAMPLE>μία</EXAMPLE>
diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml
index 8abb5bd..58ed34d 100644
--- a/xml/pl/tonos.xml
+++ b/xml/pl/tonos.xml
@@ -9,8 +9,82 @@
   Texts.  A copy of the license is included in the file COPYING.FDL  -->
 
 <PAGE PREFIX="tonos">
-<HEADER>Akcent</HEADER>
-<NOTREADY>Strona w budowie!</NOTREADY>
+<HEADER ID="tonos">Akcent</HEADER>
+
+<PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu
+wieków.  Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka
+starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego
+poprzednika.  Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie
+<DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim.
+</PARA>
+
+<SECTION>
+<HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER>
+
+<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny
+(jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim).  Język 
+rozdzielał samogłoski krótkie i długie.  Takie rozróżnienie nazywamy
+<DFN>iloczasem</DFN>.  Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo
+krótkimi.  Zakłada się, że zgłoska długa trwała w wymowie dwa razy
+dłużej, niż krótka.</PARA>
+
+<PARA>Spośród zgłosek długich rozróżniamy: <DFN>długie z natury</DFN>,
+czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z
+pozycji</DFN>.</PARA>
+
+<PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi
+wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji
+tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA>
+
+<PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi.  Samogłoski α, ι, υ mogły
+być jak krótkimi tak długimi.</PARA>
+</SECTION>
+
+<SECTION>
+<HEADER>Ogólne reguły akcentuacji języka nowogreckiego</HEADER>
+
+<PARA>W podalszym opisie zgłoski numerujemy od końca słowa:</PARA>
+
+<PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA>
+
+<ENUMERATE>
+<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich
+zgłosek.</ITEM>
+
+<ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest
+krótka.</ITEM>
+
+<ITEM>Jeśli pod czas odmiany (deklinacji lub koniugacji) do tematu
+dodają się zgłoski lub odmienia się iloczas ostatniej zgłoski, akcent
+zsuwa się zgodnie z pierwszymi dwoma regułami.</ITEM>
+
+<ITEM>Akcent w formach czasownikowych dąży do trzeciej zgłoski.</ITEM>
+
+<ITEM>Rzeczowniki pod czas odmiany dążą do zachowania akcentu na tej
+samej zgłosce, na którą on pada w mianowniku l.p.</ITEM>
+</ENUMERATE>
+
+<PARA>Niektóre jednozgłoskowe słowa języka greckiego nie mają własnego
+akcentu, lecz tworzą całość akcentową ze słowem poprzedzającym
+(<DFN>enklityki</DFN>, por. polskie <SAMP>widzę go</SAMP>), lub następującym
+(<DFN>proklityki</DFN>, por. polskie <SAMP>na dole</SAMP>).</PARA>
+
+<PARA>Proklitykami są, między innymi, przedimki, enklitykami zaś
+zaimki dzierżawcze.</PARA>
+</SECTION>
+
+<SECTION>
+<HEADER>Zmiany akcentowania, spowodowane enklitykami</HEADER>
+
+<PARA>Słowa o akcencie na trzecią zgłoskę po których występuje
+enklityk, otrzymują dodatkowy akcent na pierwszej zgłosce.  Na piśmie
+takie słowo niesie dwa akcenty, w wymowie zaś akcent główny zwykle
+zanika: <EXAMPLE>οικογένειά σου</EXAMPLE> <IPA>ikoɤeɲaˈsu</IPA>, <EXAMPLE>σύντροφός
+μου</EXAMPLE> <IPA>sindrofoˈzmu</IPA>.
+</PARA> 
+
+</SECTION>
+
 </PAGE>
 
 <!-- Local Variables: -->
-- 
cgit v1.2.1