Wymowa

Spółgłoski

β

Wymawiamy jak polskie w.

γ

W większości wypadków wymawiamy jak h gardłowe. Przed samogłoskami przednimi γ brzmi jak polskie j, na przykład: γίνομαι -- czytamy jiˈnome.

δ

Wymawiamy jak międzyzębowe d w hiszpańskim słowie médico albo angielskie th w słowie these.

ζ

Wymawiamy jak polskie z.

θ

Wymawia się jak hiszpańskie c w słowie cero lub angielskie th w słowie thanks.

κ

Wymawia się jak polskie k.

λ

Wymawia się jak polskie l.

μ

Wymawia się jak polskie m.

ν

Wymawia się jak polskie n.

ξ

Wymawia się jak ks. Po spółgłosce ν wymawia się gz.

π

Wymawia się jak polskie p.

ρ

Wymawia się jak polskie r.

σ

Wymawia się jak hiszpańskie s, bardziej "syczące" niż nasze s. Przed spółgłoskami dźwięcznymi wymawia się jak z.

τ

Wymawia się jak polskie t.

φ

Wymawia się jak polskie f.

χ

Wymawia się jak polskie ch.

ψ

Wymawia się jak ps. Po spółgłosce ν wymawia się jak bz.

Połączenia spółgłosek

γγ,γκ,γχ

Wymawia się jak nosowe ŋg w słowie potęga, na przykład: αγκάλη. Na początku słowa wymawia się jak polskie g: γκρεμίζω.

γξ

Wymawia się jak ŋgz. Na początku słowa nie występuje.

σμ

Wymawia się jak zm, na przykład: πλάσμα.

μπ

W środku słowa wymawia się jak nd: άντρας aˈndras. Na początku słowa jak d: ντύνω diˈno.

τσ

Wymawia się jak polskie c: έτσι.

τζ

Wymawia się jak polskie dz: τζάμι.

Samogłoski

Język grecki posiada pięć samogłosek. Z nich cztery wyznaczają się w piśmie przez osobne znaki alfabetu (przy tym jednemu dźwięku mogą odpowiadać kilka liter), piąty zaś (u) wyznacza się dwuznakiem ου. α wymawia się jak polskie a. ε wymawia się jak polskie e. Po spółgłoskach κ i χ ten dźwięk się wymawia w sposób bardziej zamknięty, nieco przypominając polskie ie w słowie kiedy. η, ι, υ wymawiają się jak polskie i. ο, ω wymawiają się jak polskie o.

Dyftongi

W języku greckim rozróżniamy dyftongi fonetyczne i dyftongi ortograficzne czyli takie, które stracili swoją dwubrzmiącą naturę i wymawiają się obecnie jako jedna samogłoska. Dyftongi ortograficzne: αι: wymawia się jak ε. ει, οι, υι: wymawiają się jak ι. ου: wymawia się jak u. Dyftongami fonetycznymi są: Połączenie dowolnej samogłoski z i niezgłoskowym, na przykład: αηδόνι, βόισμα; Połączenie dowolnej samogłoski z υ: αυ, ευ, ηυ. Takie połączenia wymawiają się jak af, ef, if gdy występują one przed spółgłoską bezdźwięczną. Gdy występują przed spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się aw, ew, iw;

Osobliwości wymowy niektórych połączeń

Spółgłoska podwójna wymawia się tak samo, jak pojedyncza (z wyjątkiem γγ): άρρωστος a΄rostos; Jota między μ a następującą samogłoską powoduje utworzenie w wymowie dźwięku n, ale tylko jeśli jota i samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: μια mnia, ale μία mia.