aboutsummaryrefslogtreecommitdiff
path: root/xml/pl/tonos.xml
diff options
context:
space:
mode:
Diffstat (limited to 'xml/pl/tonos.xml')
-rw-r--r--xml/pl/tonos.xml8
1 files changed, 4 insertions, 4 deletions
diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml
index 58ed34d..151d53a 100644
--- a/xml/pl/tonos.xml
+++ b/xml/pl/tonos.xml
@@ -13,7 +13,7 @@
<PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu
wieków. Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka
-starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego
+starogreckiego, zachowała ona główne reguły akcentuacji swego
poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie
<DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim.
</PARA>
@@ -21,7 +21,7 @@ poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie
<SECTION>
<HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER>
-<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny
+<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał charakter toniczny
(jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim). Język
rozdzielał samogłoski krótkie i długie. Takie rozróżnienie nazywamy
<DFN>iloczasem</DFN>. Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo
@@ -33,7 +33,7 @@ czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z
pozycji</DFN>.</PARA>
<PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi
-wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji
+wyjątkami, na przykład <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji
tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA>
<PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi. Samogłoski α, ι, υ mogły
@@ -48,7 +48,7 @@ być jak krótkimi tak długimi.</PARA>
<PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA>
<ENUMERATE>
-<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich
+<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostatnich
zgłosek.</ITEM>
<ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest

Return to:

Send suggestions and report system problems to the System administrator.