diff options
Diffstat (limited to 'xml/pl/tonos.xml')
-rw-r--r-- | xml/pl/tonos.xml | 8 |
1 files changed, 4 insertions, 4 deletions
diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml index 58ed34d..151d53a 100644 --- a/xml/pl/tonos.xml +++ b/xml/pl/tonos.xml @@ -13,7 +13,7 @@ <PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu wieków. Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka -starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego +starogreckiego, zachowała ona główne reguły akcentuacji swego poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie <DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim. </PARA> @@ -21,7 +21,7 @@ poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie <SECTION> <HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER> -<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny +<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał charakter toniczny (jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim). Język rozdzielał samogłoski krótkie i długie. Takie rozróżnienie nazywamy <DFN>iloczasem</DFN>. Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo @@ -33,7 +33,7 @@ czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z pozycji</DFN>.</PARA> <PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi -wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji +wyjątkami, na przykład <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA> <PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi. Samogłoski α, ι, υ mogły @@ -48,7 +48,7 @@ być jak krótkimi tak długimi.</PARA> <PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA> <ENUMERATE> -<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich +<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostatnich zgłosek.</ITEM> <ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest |