1 files changed, 4 insertions, 4 deletions

diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml
index 58ed34d..151d53a 100644
--- a/xml/pl/tonos.xml
+++ b/xml/pl/tonos.xml
@@ -13,7 +13,7 @@
 
 <PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu
 wieków.  Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka
-starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego
+starogreckiego, zachowała ona główne reguły akcentuacji swego
 poprzednika.  Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie
 <DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim.
 </PARA>
@@ -21,7 +21,7 @@ poprzednika.  Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie
 <SECTION>
 <HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER>
 
-<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny
+<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał charakter toniczny
 (jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim).  Język 
 rozdzielał samogłoski krótkie i długie.  Takie rozróżnienie nazywamy
 <DFN>iloczasem</DFN>.  Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo
@@ -33,7 +33,7 @@ czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z
 pozycji</DFN>.</PARA>
 
 <PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi
-wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji
+wyjątkami, na przykład <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji
 tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA>
 
 <PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi.  Samogłoski α, ι, υ mogły
@@ -48,7 +48,7 @@ być jak krótkimi tak długimi.</PARA>
 <PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA>
 
 <ENUMERATE>
-<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich
+<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostatnich
 zgłosek.</ITEM>
 
 <ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest