diff options
Diffstat (limited to 'xml/pl/tonos.xml')
-rw-r--r-- | xml/pl/tonos.xml | 8 |
1 files changed, 4 insertions, 4 deletions
diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml index 58ed34d..151d53a 100644 --- a/xml/pl/tonos.xml +++ b/xml/pl/tonos.xml | |||
@@ -13,7 +13,7 @@ | |||
13 | 13 | ||
14 | <PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu | 14 | <PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu |
15 | wieków. Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka | 15 | wieków. Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka |
16 | starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego | 16 | starogreckiego, zachowała ona główne reguły akcentuacji swego |
17 | poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie | 17 | poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie |
18 | <DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim. | 18 | <DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim. |
19 | </PARA> | 19 | </PARA> |
@@ -21,7 +21,7 @@ poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie | |||
21 | <SECTION> | 21 | <SECTION> |
22 | <HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER> | 22 | <HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER> |
23 | 23 | ||
24 | <PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny | 24 | <PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał charakter toniczny |
25 | (jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim). Język | 25 | (jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim). Język |
26 | rozdzielał samogłoski krótkie i długie. Takie rozróżnienie nazywamy | 26 | rozdzielał samogłoski krótkie i długie. Takie rozróżnienie nazywamy |
27 | <DFN>iloczasem</DFN>. Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo | 27 | <DFN>iloczasem</DFN>. Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo |
@@ -33,7 +33,7 @@ czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z | |||
33 | pozycji</DFN>.</PARA> | 33 | pozycji</DFN>.</PARA> |
34 | 34 | ||
35 | <PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi | 35 | <PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi |
36 | wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji | 36 | wyjątkami, na przykład <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji |
37 | tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA> | 37 | tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA> |
38 | 38 | ||
39 | <PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi. Samogłoski α, ι, υ mogły | 39 | <PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi. Samogłoski α, ι, υ mogły |
@@ -48,7 +48,7 @@ być jak krótkimi tak długimi.</PARA> | |||
48 | <PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA> | 48 | <PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA> |
49 | 49 | ||
50 | <ENUMERATE> | 50 | <ENUMERATE> |
51 | <ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich | 51 | <ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostatnich |
52 | zgłosek.</ITEM> | 52 | zgłosek.</ITEM> |
53 | 53 | ||
54 | <ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest | 54 | <ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest |