aboutsummaryrefslogtreecommitdiff
path: root/xml/pl/profora.xml
diff options
context:
space:
mode:
Diffstat (limited to 'xml/pl/profora.xml')
-rw-r--r--xml/pl/profora.xml178
1 files changed, 177 insertions, 1 deletions
diff --git a/xml/pl/profora.xml b/xml/pl/profora.xml
index 7250757..8738155 100644
--- a/xml/pl/profora.xml
+++ b/xml/pl/profora.xml
@@ -10,7 +10,183 @@
<PAGE PREFIX="profora">
<HEADER>Wymowa</HEADER>
-<NOTREADY>Strona w budowie!</NOTREADY>
+
+<SECTION>
+ <HEADER>Spółgłoski</HEADER>
+
+<DEFLIST>
+ <HEADER><SAMP>β</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawiamy jak polskie <ALPH>w</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><ANCHOR ID="gamma" /><SAMP>γ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>W większości wypadkow wymawiamy jak <ALPH>h</ALPH>
+ gardłowe. Przed samogłoskami przednimi <SAMP>γ</SAMP> brzmi jak
+ polskie <ALPH>j</ALPH>, na przykład: <EXAMPLE>γίνομαι</EXAMPLE> -- czytamy
+ <IPA>jiˈnome</IPA>.</ITEM>
+
+ <HEADER><ANCHOR ID="delta" /><SAMP>δ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawiamy jak międzyzęmbowe <ALPH>d</ALPH> w hiszpańskim słowie
+ <SAMP>médico</SAMP> albo angielske <SAMP>th</SAMP> w słowie
+ <SAMP>these</SAMP>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>ζ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawiamy jak polskie <ALPH>z</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><ANCHOR ID="thita" /><SAMP>θ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak hiszpańskie <SAMP>c</SAMP> w słowie
+ <SAMP>cero</SAMP> lub angielskie <SAMP>th</SAMP> w słowie
+ <SAMP>thanks</SAMP>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>κ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>k</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>λ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>l</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>μ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>m</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>ν</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>n</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>ξ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jal <ALPH>ks</ALPH>. Po spółgłosce <SAMP>ν</SAMP>
+ wymawia się <ALPH>gz</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>π</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>p</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>ρ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>r</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><ANCHOR ID="sigma" /><SAMP>σ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak hiszpańskie <SAMP>s</SAMP>, bardziej "syczące"
+ niż nasze <ALPH>s</ALPH>. Przed spółgłoskami dźwięcznymi wymawia się
+ jak <ALPH>z</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>τ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>t</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>φ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>f</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>χ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>ch</ALPH>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>ψ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak <ALPH>ps</ALPH>. Po spółgłosce <SAMP>ν</SAMP>
+ wymawia się jak <ALPH>bz</ALPH>.</ITEM>
+</DEFLIST>
+</SECTION>
+
+<SECTION>
+ <HEADER>Połączenia spółgłosek</HEADER>
+
+ <DEFLIST>
+ <HEADER><ANCHOR ID="gamma-gamma" /><SAMP>γγ</SAMP>,<SAMP>γκ</SAMP>,<SAMP>γχ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak nosowe <IPA>ŋg</IPA> w słowie
+ <SAMP>potęga</SAMP>, na przykład: <EXAMPLE>αγκάλη</EXAMPLE>. Na
+ początku słowa wymawia się jak polskie <ALPH>g</ALPH>:
+ <EXAMPLE>γκρεμίζω</EXAMPLE>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>γξ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak <IPA>ŋgz</IPA>. Na początku słowa nie
+ występuje.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>σμ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak <ALPH>zm</ALPH>, na przykład:
+ <EXAMPLE>πλάσμα</EXAMPLE>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>μπ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>W środku słowa wymawia się jak <ALPH>nd</ALPH>:
+ <EXAMPLE>άντρας</EXAMPLE> <IPA>aˈndras</IPA>. Na początku słowa jak
+ <ALPH>d</ALPH>: <EXAMPLE>ντύνω</EXAMPLE> <IPA>diˈno</IPA>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>τσ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <ALPH>c</ALPH>:
+ <EXAMPLE>έτσι</EXAMPLE>.</ITEM>
+
+ <HEADER><SAMP>τζ</SAMP></HEADER>
+ <ITEM>Wymawia się jak polskie <SAMP>dz</SAMP>:
+ <EXAMPLE>τζάμι</EXAMPLE>.</ITEM>
+</DEFLIST>
+
+</SECTION>
+
+<SECTION>
+ <HEADER>Samogłoski</HEADER>
+
+ <PARA>
+ Język grecki posiada pięć samogłosek. Z nich cztery
+ wyznaczają się w piśmie przez osobne znaki alfabetu (przy tym jednemu dźwięku
+ mogą odpowiadać kilka liter), piąty zaś (<IPA>u</IPA>) wyznacza się
+ dwuznakiem <SAMP>ου</SAMP>.
+ </PARA>
+
+ <PARA>
+ <SAMP>α</SAMP> wymawia się jak polskie <ALPH>a</ALPH>.
+ </PARA>
+
+ <PARA>
+ <SAMP>ε</SAMP> wymawia się jak polskie <ALPH>e</ALPH>. Po
+ spółgłoskach <SAMP>κ</SAMP> i <SAMP>χ</SAMP> ten dźwięk się wymawia
+ bardziej zamknęto, nieco przypominając polskie <ALPH>ie</ALPH> w
+ słowie <SAMP>kiedy</SAMP>.
+ </PARA>
+
+ <PARA><SAMP>η</SAMP>, <SAMP>ι</SAMP>, <SAMP>υ</SAMP> wymawiają się
+ jak polskie <ALPH>i</ALPH>.</PARA>
+
+ <PARA><SAMP>ο</SAMP>, <SAMP>ω</SAMP> wymawiają się jak polskie
+ <ALPH>o</ALPH>.</PARA>
+
+</SECTION>
+
+<SECTION ID="diphtong">
+<HEADER>Dyftongi</HEADER>
+
+<PARA>W języku greckim rozróżniamy <DFN>dyftongi fonetyczne</DFN> i
+<DFN>dyftongi ortograficzne</DFN> czyli takie, które stracili swoją
+dwubrzmiącą naturę i wymawiają się obecnie jako jedna samogłoska.
+</PARA>
+
+<PARA>Dyftongi ortograficzne:</PARA>
+
+<PARA><SAMP>αι</SAMP>: wymawia się jak <SAMP>ε</SAMP>.</PARA>
+
+<PARA><SAMP>ει</SAMP>, <SAMP>οι</SAMP>, <SAMP>υι</SAMP>: wymawiają się
+jak <SAMP>ι</SAMP>.</PARA>
+
+<PARA><SAMP>ου</SAMP>: wymawia się jak <ALPH>u</ALPH>.</PARA>
+
+<PARA>Dyftongami fonetycnymi są:</PARA>
+
+<PARA>Połączenie dowolnej samogłoski z <ALPH>i</ALPH> niezgłoskowym,
+na przykład: <EXAMPLE>αηδόνι</EXAMPLE>,
+<EXAMPLE>βόισμα</EXAMPLE>;</PARA>
+
+<PARA>Połączenie dowolnej samogłoski z <ALPH>υ</ALPH>:
+<SAMP>αυ</SAMP>, <SAMP>ευ</SAMP>, <SAMP>ηυ</SAMP>. Takie połączenia
+wymawiają się jak <ALPH>af</ALPH>, <ALPH>ef</ALPH>, <ALPH>if</ALPH>
+gdy występują one przed spółgłoską bezdźwięczną. Gdy występują przed
+spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się <ALPH>aw</ALPH>,
+<ALPH>ew</ALPH>, <ALPH>iw</ALPH>;</PARA>
+</SECTION>
+
+<SECTION>
+<HEADER>Osobliwości wymowy niektórych połączeń</HEADER>
+
+<PARA>Spółgłoska podwójna wymawia się tak samo, jak pojedyncza (z
+wyjątkiem <XREF REF="gamma-gamma"><SAMP>γγ</SAMP></XREF>):
+<EXAMPLE>άρρωστος</EXAMPLE> <IPA>a΄rostos</IPA>;</PARA>
+
+<PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> i następującą samogłoską powoduje
+utworzenie w wymowie dźwięku <IPA>n</IPA>, ale tylko jeśli jota i
+samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: <EXAMPLE>μια</EXAMPLE>
+<IPA>m<SUPERSCRIPT>n</SUPERSCRIPT>ia</IPA>, ale <EXAMPLE>μία</EXAMPLE>
+<IPA>mia</IPA>.</PARA>
+</SECTION>
+
</PAGE>
<!-- Local Variables: -->

Return to:

Send suggestions and report system problems to the System administrator.