diff options
-rw-r--r-- | ChangeLog | 4 | ||||
-rw-r--r-- | xml/pl/profora.xml | 2 | ||||
-rw-r--r-- | xml/pl/tonos.xml | 78 |
3 files changed, 81 insertions, 3 deletions
@@ -1,3 +1,7 @@ +2006-04-02 Sergey Poznyakoff <gray@gnu.org.ua> + + * xml/pl/profora.xml, xml/pl/tonos.xml: Update + 2006-03-28 Sergey Poznyakoff <gray@gnu.org.ua> * xml/pl/alfabhta.xml: Update diff --git a/xml/pl/profora.xml b/xml/pl/profora.xml index 8738155..c27f8e0 100644 --- a/xml/pl/profora.xml +++ b/xml/pl/profora.xml @@ -180,7 +180,7 @@ spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się <ALPH>aw</ALPH>, wyjątkiem <XREF REF="gamma-gamma"><SAMP>γγ</SAMP></XREF>): <EXAMPLE>άρρωστος</EXAMPLE> <IPA>a΄rostos</IPA>;</PARA> -<PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> i następującą samogłoską powoduje +<PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> a następującą samogłoską powoduje utworzenie w wymowie dźwięku <IPA>n</IPA>, ale tylko jeśli jota i samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: <EXAMPLE>μια</EXAMPLE> <IPA>m<SUPERSCRIPT>n</SUPERSCRIPT>ia</IPA>, ale <EXAMPLE>μία</EXAMPLE> diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml index 8abb5bd..58ed34d 100644 --- a/xml/pl/tonos.xml +++ b/xml/pl/tonos.xml @@ -9,8 +9,82 @@ Texts. A copy of the license is included in the file COPYING.FDL --> <PAGE PREFIX="tonos"> -<HEADER>Akcent</HEADER> -<NOTREADY>Strona w budowie!</NOTREADY> +<HEADER ID="tonos">Akcent</HEADER> + +<PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu +wieków. Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka +starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego +poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie +<DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim. +</PARA> + +<SECTION> +<HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER> + +<PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny +(jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim). Język +rozdzielał samogłoski krótkie i długie. Takie rozróżnienie nazywamy +<DFN>iloczasem</DFN>. Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo +krótkimi. Zakłada się, że zgłoska długa trwała w wymowie dwa razy +dłużej, niż krótka.</PARA> + +<PARA>Spośród zgłosek długich rozróżniamy: <DFN>długie z natury</DFN>, +czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z +pozycji</DFN>.</PARA> + +<PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi +wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji +tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA> + +<PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi. Samogłoski α, ι, υ mogły +być jak krótkimi tak długimi.</PARA> +</SECTION> + +<SECTION> +<HEADER>Ogólne reguły akcentuacji języka nowogreckiego</HEADER> + +<PARA>W podalszym opisie zgłoski numerujemy od końca słowa:</PARA> + +<PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA> + +<ENUMERATE> +<ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich +zgłosek.</ITEM> + +<ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest +krótka.</ITEM> + +<ITEM>Jeśli pod czas odmiany (deklinacji lub koniugacji) do tematu +dodają się zgłoski lub odmienia się iloczas ostatniej zgłoski, akcent +zsuwa się zgodnie z pierwszymi dwoma regułami.</ITEM> + +<ITEM>Akcent w formach czasownikowych dąży do trzeciej zgłoski.</ITEM> + +<ITEM>Rzeczowniki pod czas odmiany dążą do zachowania akcentu na tej +samej zgłosce, na którą on pada w mianowniku l.p.</ITEM> +</ENUMERATE> + +<PARA>Niektóre jednozgłoskowe słowa języka greckiego nie mają własnego +akcentu, lecz tworzą całość akcentową ze słowem poprzedzającym +(<DFN>enklityki</DFN>, por. polskie <SAMP>widzę go</SAMP>), lub następującym +(<DFN>proklityki</DFN>, por. polskie <SAMP>na dole</SAMP>).</PARA> + +<PARA>Proklitykami są, między innymi, przedimki, enklitykami zaś +zaimki dzierżawcze.</PARA> +</SECTION> + +<SECTION> +<HEADER>Zmiany akcentowania, spowodowane enklitykami</HEADER> + +<PARA>Słowa o akcencie na trzecią zgłoskę po których występuje +enklityk, otrzymują dodatkowy akcent na pierwszej zgłosce. Na piśmie +takie słowo niesie dwa akcenty, w wymowie zaś akcent główny zwykle +zanika: <EXAMPLE>οικογένειά σου</EXAMPLE> <IPA>ikoɤeɲaˈsu</IPA>, <EXAMPLE>σύντροφός +μου</EXAMPLE> <IPA>sindrofoˈzmu</IPA>. +</PARA> + +</SECTION> + </PAGE> <!-- Local Variables: --> |