diff options
author | Sergey Poznyakoff <gray@gnu.org.ua> | 2006-04-02 13:00:12 +0000 |
---|---|---|
committer | Sergey Poznyakoff <gray@gnu.org.ua> | 2006-04-02 13:00:12 +0000 |
commit | 8ef0e5190d8af3f94540a6727f7f0e0b79762677 (patch) | |
tree | 9c12321a81d3ffd752b5860c4eb4be7e02ab61f8 /xml | |
parent | 4379db58ed2e2c1cfc8fd55eba856e72d3b28adc (diff) | |
download | ellinika-8ef0e5190d8af3f94540a6727f7f0e0b79762677.tar.gz ellinika-8ef0e5190d8af3f94540a6727f7f0e0b79762677.tar.bz2 |
Update
git-svn-id: file:///home/puszcza/svnroot/ellinika/trunk@441 941c8c0f-9102-463b-b60b-cd22ce0e6858
Diffstat (limited to 'xml')
-rw-r--r-- | xml/pl/profora.xml | 2 | ||||
-rw-r--r-- | xml/pl/tonos.xml | 78 |
2 files changed, 77 insertions, 3 deletions
diff --git a/xml/pl/profora.xml b/xml/pl/profora.xml index 8738155..c27f8e0 100644 --- a/xml/pl/profora.xml +++ b/xml/pl/profora.xml | |||
@@ -180,7 +180,7 @@ spółgłoską dźwięczną lub samogłoską, wymawiają się <ALPH>aw</ALPH>, | |||
180 | wyjątkiem <XREF REF="gamma-gamma"><SAMP>γγ</SAMP></XREF>): | 180 | wyjątkiem <XREF REF="gamma-gamma"><SAMP>γγ</SAMP></XREF>): |
181 | <EXAMPLE>άρρωστος</EXAMPLE> <IPA>a΄rostos</IPA>;</PARA> | 181 | <EXAMPLE>άρρωστος</EXAMPLE> <IPA>a΄rostos</IPA>;</PARA> |
182 | 182 | ||
183 | <PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> i następującą samogłoską powoduje | 183 | <PARA>Jota między <SAMP>μ</SAMP> a następującą samogłoską powoduje |
184 | utworzenie w wymowie dźwięku <IPA>n</IPA>, ale tylko jeśli jota i | 184 | utworzenie w wymowie dźwięku <IPA>n</IPA>, ale tylko jeśli jota i |
185 | samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: <EXAMPLE>μια</EXAMPLE> | 185 | samogłoska znajdują się w obrębie jednej zgłoski: <EXAMPLE>μια</EXAMPLE> |
186 | <IPA>m<SUPERSCRIPT>n</SUPERSCRIPT>ia</IPA>, ale <EXAMPLE>μία</EXAMPLE> | 186 | <IPA>m<SUPERSCRIPT>n</SUPERSCRIPT>ia</IPA>, ale <EXAMPLE>μία</EXAMPLE> |
diff --git a/xml/pl/tonos.xml b/xml/pl/tonos.xml index 8abb5bd..58ed34d 100644 --- a/xml/pl/tonos.xml +++ b/xml/pl/tonos.xml | |||
@@ -9,8 +9,82 @@ | |||
9 | Texts. A copy of the license is included in the file COPYING.FDL --> | 9 | Texts. A copy of the license is included in the file COPYING.FDL --> |
10 | 10 | ||
11 | <PAGE PREFIX="tonos"> | 11 | <PAGE PREFIX="tonos"> |
12 | <HEADER>Akcent</HEADER> | 12 | <HEADER ID="tonos">Akcent</HEADER> |
13 | <NOTREADY>Strona w budowie!</NOTREADY> | 13 | |
14 | <PARA>Wymowa języka greckiego, zmieniała się w przeciągu | ||
15 | wieków. Chociaż współczesna greka istotnie odróżnia się od języka | ||
16 | starogreckiego, zachowała ona głowne reguły akcentuacji swego | ||
17 | poprzednika. Aby opisać te reguły, wypada najpierw wyjaśnić pojęcie | ||
18 | <DFN>iloczasu</DFN> w języku starogreckim. | ||
19 | </PARA> | ||
20 | |||
21 | <SECTION> | ||
22 | <HEADER>Iloczas w języku starogreckim</HEADER> | ||
23 | |||
24 | <PARA>W starożytności akcent języka greckiego miał character toniczny | ||
25 | (jak, na przykład, w łacinie czy współczesnym szwedzkim). Język | ||
26 | rozdzielał samogłoski krótkie i długie. Takie rozróżnienie nazywamy | ||
27 | <DFN>iloczasem</DFN>. Zgodnie z tym, zgłoski mogły być długimi albo | ||
28 | krótkimi. Zakłada się, że zgłoska długa trwała w wymowie dwa razy | ||
29 | dłużej, niż krótka.</PARA> | ||
30 | |||
31 | <PARA>Spośród zgłosek długich rozróżniamy: <DFN>długie z natury</DFN>, | ||
32 | czyli takie, które zawierają samogłoskę długą, oraz <DFN>długie z | ||
33 | pozycji</DFN>.</PARA> | ||
34 | |||
35 | <PARA>Samogłoskami długimi były: ω, η oraz dyftongi (z nielicznymi | ||
36 | wyjątkami, na przyklad <FLECT>οι</FLECT> w mianowniku l.m. deklinacji | ||
37 | tematycznej, który jest uważany za krótki).</PARA> | ||
38 | |||
39 | <PARA>Samogłoski ε i ο zawsze były długimi. Samogłoski α, ι, υ mogły | ||
40 | być jak krótkimi tak długimi.</PARA> | ||
41 | </SECTION> | ||
42 | |||
43 | <SECTION> | ||
44 | <HEADER>Ogólne reguły akcentuacji języka nowogreckiego</HEADER> | ||
45 | |||
46 | <PARA>W podalszym opisie zgłoski numerujemy od końca słowa:</PARA> | ||
47 | |||
48 | <PARA>Obowiązują następne reguły:</PARA> | ||
49 | |||
50 | <ENUMERATE> | ||
51 | <ITEM>Akcent może padać tylko w obrębie trzech ostannich | ||
52 | zgłosek.</ITEM> | ||
53 | |||
54 | <ITEM>Akcent pada na trzecią zgłoskę tylko jeśli ostatnia zgłoska jest | ||
55 | krótka.</ITEM> | ||
56 | |||
57 | <ITEM>Jeśli pod czas odmiany (deklinacji lub koniugacji) do tematu | ||
58 | dodają się zgłoski lub odmienia się iloczas ostatniej zgłoski, akcent | ||
59 | zsuwa się zgodnie z pierwszymi dwoma regułami.</ITEM> | ||
60 | |||
61 | <ITEM>Akcent w formach czasownikowych dąży do trzeciej zgłoski.</ITEM> | ||
62 | |||
63 | <ITEM>Rzeczowniki pod czas odmiany dążą do zachowania akcentu na tej | ||
64 | samej zgłosce, na którą on pada w mianowniku l.p.</ITEM> | ||
65 | </ENUMERATE> | ||
66 | |||
67 | <PARA>Niektóre jednozgłoskowe słowa języka greckiego nie mają własnego | ||
68 | akcentu, lecz tworzą całość akcentową ze słowem poprzedzającym | ||
69 | (<DFN>enklityki</DFN>, por. polskie <SAMP>widzę go</SAMP>), lub następującym | ||
70 | (<DFN>proklityki</DFN>, por. polskie <SAMP>na dole</SAMP>).</PARA> | ||
71 | |||
72 | <PARA>Proklitykami są, między innymi, przedimki, enklitykami zaś | ||
73 | zaimki dzierżawcze.</PARA> | ||
74 | </SECTION> | ||
75 | |||
76 | <SECTION> | ||
77 | <HEADER>Zmiany akcentowania, spowodowane enklitykami</HEADER> | ||
78 | |||
79 | <PARA>Słowa o akcencie na trzecią zgłoskę po których występuje | ||
80 | enklityk, otrzymują dodatkowy akcent na pierwszej zgłosce. Na piśmie | ||
81 | takie słowo niesie dwa akcenty, w wymowie zaś akcent główny zwykle | ||
82 | zanika: <EXAMPLE>οικογένειά σου</EXAMPLE> <IPA>ikoɤeɲaˈsu</IPA>, <EXAMPLE>σύντροφός | ||
83 | μου</EXAMPLE> <IPA>sindrofoˈzmu</IPA>. | ||
84 | </PARA> | ||
85 | |||
86 | </SECTION> | ||
87 | |||
14 | </PAGE> | 88 | </PAGE> |
15 | 89 | ||
16 | <!-- Local Variables: --> | 90 | <!-- Local Variables: --> |